13 Miranda


[Niecały miesiąc później, tydzień przed rozpoczęciem roku szkolnego] 

Po wyłączeniu twittera poszłam do kuchni na śniadanie, gdzie czekała na mnie mama Kimmy i brat Daniel. Tata pojechał już do pracy, w końcu jest wtorek.
- Znowu makaron z serem? - jęknęłam stając na progu kuchni.
- Nie marudź, ja tam go lubię - powiedział Daniel. Jest on starszy ode mnie o dwa lata, ma ciemne blond włosy, brązowe oczy, jest wysoki i ładnie opalony - niby przystojny a i tak mnie wkurza. Usiadłam naprzeciwko niego i niechętnie zaczęłam dziobać jedzenie widelcem. Mama - kobieta o ciemnych rudych włosach, błękitnych oczach i delikatnej posturze, krzątała się po kuchni. Spojrzałam na zapchaną posiłkiem twarz brata.
- Wiesz jak wyglądasz? - zapytałam przeżuwając powoli makaron w śmietanie.
- Jak? - odparł wycierając ścierką brudne usta.
- Jak perfidny przedstawiciel 6 klasy debilizmu na poziomie zaawansowanym - stwierdziłam. - Idiota z Ciebie - dodałam po chwili milczenia.
- Sama jesteś debilką - prychnął. Moja twarz w ciągu dalszym pozostała kamienna.


Samotnie przechadzałam się ulicami Londynu. Spotykałam dziewczyny z poprzednich klas, które na mój widok szeptały sobie wzajemnie najnowsze plotki na mój temat. W takich chwilach starałam się nie spuszczać głowy do dołu, lecz trzymać ją wysoko i posyłać wyzywające spojrzenie mówiące "Chcesz coś powiedzieć? To chodź do mnie i mów... dasz radę?" Lecz gdy tracę je z zasięgu wzroku, moja stanowczość i pewność siebie się ulatnia, zdarza się, że do mojej głowy wracają przykre wspomnienia, ból i strach, ale ta sytuacja się już nie powtórzy, obiecała tak sobie. To co, że jestem puszczalska? To co, że popieram homoseksualizm i aborcję? To co, że usunęłam ciążę mając czternaście lat? A niech sobie gadają, nie zmienię się, bo dobrze mi z sobą... Przypomniało mi się właśnie, jak nauczycielka religii nazwała mnie posłannikiem szatana i wybiegła z szkoły po egzorcystę, były niezłe jaja. O! Albo niezła akcja była, gdy się naćpałam i zamiast do domu poszłam do szkoły do schowka woźnych i tam zasnęłam, a gdy puszysta kobieta przyszła po wiadro na wodę mało nie dostała zawału, jak się wyturlałam na korytarz. Już miała dzwonić do domu pogrzebowego i na policję, bo myślała, że ktoś mnie zamordował. Pamiętam jak głośno darła mordę... eh, stare czasy. Za tydzień będę się uczyć w nowej szkole w nowej klasie z nowymi uczniami. Ciekawe, czy tam już wiedzą o mojej przeszłości. Na pewno słyszeli coś o mnie. Raz znalazłam artykuł w gazecie pod tytułem "Miranda Stolz, dziewczyna mają 16 lat, a już należąca do świata dilerki. Co się dzieje z dzisiejszą młodzieżą?" Teraz mam 18 lat, mogę pić, palić, uprawiać seks i policja mnie za to nie przymknie. Mama ma mniej kłopotów, bo praktycznie o niczym nie wie. Jednak muszę przyznać, że to, co teraz jest dla mnie dostępne było kiedyś bardziej pociągające.
- Uważaj jak łazisz! - burknęłam do jakiegoś debila z kolczykiem nad brwią, który przed chwilą zahaczył mnie z bara. Twarz miał zdezorientowaną, ale mruknął "przepraszam" i poszedł przed siebie. Spodnie zwisały mu do połowy dupy, a ręce pokrywały tatuaże. Wylansował się na twardziela, a boi się odpyskować dla smarkatej 168-centymetrowej dziewczyny, brak słów. Z nudy rozejrzałam się po budynkach. Na każdym widniała jakaś reklama, tu Jasmine V reklamująca markę "Tokidoki", a tam wielki plakat Rihanny z tyłkiem na wierzchu lansującej nową markę spodni. Samochody pędziły ulicami, a ludzie na chodnikach wyglądali na pogrążonych w pośpiechu świata. Podeszłam do szyby sklepu "Hit Styl", za którą znajdowała się pomysłowa wystawa. W swoim odbiciu dokładnie widziałam głębię czerni mych węglanach oczu, które okalały  długie, ostre rzęsy. Pewnie katechetka miała rację, w nich kłębi się coś... złego. Palcami przeczochrałam moje wystopniowane, brązowe, jak kora drzewa włosy. Gdy to robiłam luźna koszulka, którą miałam na sobie , podniosła się i ukazała pępek przekuty kolczykiem oraz płaski brzuch. Kiedyś farbowałam głowę na czarno, ale zaprzestałam temu, ponieważ bardzo mi się poniszczyły końcówki. Gdzieś w tle za mną przechodziła masa ludzi, moją uwagę zwrócił chłopak  z burzą brązowych loków na głowie. Miał na uszach słuchawki, a na plecach ciemny plecak, z którego coś wypadło. Odwróciłam się od sklepowej witryny i podniosłam takowy przedmiot. Z początku myślałam, że to prezerwatywy, ale teraz widzę, że to karta kredytowa. Dogoniłam szybko idącego młodzieńca, położyłam rękę na jego barku i delikatnie nim szarpnęłam. Kręcony zdjął słuchawki i zdezorientowany mi się przyjrzał. Przed nosem pomachałam mu kartą, która wypadła z jego plecaka.
- Nie zgubiłeś czegoś? - Wziął ode mnie przedmiot. Ej, a to nie Harry z One Direction? Ale ty masz szczęście Miranda. Niezłe ciacho.
- Dzięki. Jak mógłbym ci podziękować, piękna? - Co za pewność siebie...
- Zaproś mnie do siebie - odparłam tajemniczym tonem.
- Tak od razu chcesz iść do domu? - Wzruszyłam ramionami. Wiem, że jest mój, widać to po jego oczach. Chyba dawno nie miał dziewczyny lub się nie kochał. Kurwa no. Może te plotki są prawdą, jestem puszczalska. Jebię to.


REACHEL

- Gdzie ten Harry? Ile moża czekać - westchnęłam zirytowana. Niall siedział na biurku w pokoju moim i Grace. Ona okazała się być niewiarygodnie oziębła, czasami przypomina mi kogoś, ale nie potrafię skojarzyć kogo. Gdy tylko mnie widzi rzuca mi gardzące spojrzenie. Boże, kiedy ten koszmar się skończy?!
- Powinien być ponad godzinę temu. Wiesz, sądzę, że już tu nie przyjedzie...
- Też tak myślę, tylko szkoda, że nie odbiera telefonu.
- Może bateria mu padła?
- Wierzysz w to? Serio?
- Nie. - Zrobiłam kolejną serię kółek po pomieszczeniu. Dość! Następnym razem dzwonię do Danielle, żeby iść na zakupy. Jak zadzwoniłam do Horana, żeby do mnie przyjechał o 14, to on był już u mnie o 11, a Harry? Nawet Justin się tak nie spóźnia. - Uspokój się. - Niall zszedł z biurka i objął mnie ramieniem. Przytuliłam się do jego piersi, zagłębiłam słuch w biciu jego serca, żeby ujarzmić rozkołatane nerwy. Chyba się jeszcze nie przyzwyczaiłam się do tego, że ktoś mnie wystawia lub wszystko nie kręci się wokół mnie. Powinnam się teraz zapytać "Gdzie jest moja odwieczna skromność? Czyżby miała kryzys?" Do pokoju nagle wpadła Grace z Justinem, trzymając się za ręce. Serce podskoczyło mi pod czoło.
___
Zgadza się, doszła nowa postać. Zawsze to trochę więcej akcji :D
Przepraszam za długość...
Jak podoba się Wam nowy wygląd strony? Mi bardzo ♥

Naprawdę się nie obrażę, jak skomentujecie ten rozdział... haha :]
@besteeveline